MUTLU OLAMIYORUZ*
Annemizin karnýnda, üryandýk büyüyorduk
Münferit gerçeklerden, hep uzaklaþýyorduk
Kara bitkin düþlerle, acýyla doluyorduk
Berrak su içer gibi, özlemler soluyorduk
Bir türlü tamamlanýp, bütün olamýyorduk.
Hiç inandýrýlmadýk, aþkýn var olduðuna
Zýrhlý aðýtlar yaktýk, zamanýn yokluðuna
Vîcdanlý yüreklerin, tümden kaybolduðuna
Kendimizi adadýk, hayatýn bolluðuna
Kalpler uyumuyordu, sahi gülemiyorduk.
Ýnsanlýk düþünmeden, tüm kurallar çiðnendi
Yollarda caddelerde, kýzlarýmýz ezildi
Yýllar boyu adice, gurursuzca gezildi
Gerçek deðerlerimiz, zeminlere serildi
Utanmayan gözlerle, þiddetle bakýyorduk.
Vicdansýzca canice, canlar öldürmemeli
Ruhsuzca þuursuzca, leke sürülmemeli
Kahpe kokan düzenin, yolundan dönülmeli
Onuru hep kýrýlmýþ, evlâtlar sevilmeli
Ne yapsak ne etsekte, mutlu olamýyorduk.
Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.