De ki
Ey þair, kendini beyhude yorma,
Kalemler yazamaz, o güzel aný.
Yalnýzca rüyaydý, gerçeðe yorma,
Kalsýn hatýranda çok hoþ bir aný.
Sen neler yaþadýn, o gülün ile
Ne bilsin dizeler, getirsin dile?
Uðraþýp dursan da geceler boyu,
Heceymiþ, uyakmýþ, hepsi nafile.
Dökülmüþ omzuna ipek telleri,
Uzanmýþ tutmaya narin elleri,
Hele ki endamý, tatlý gülüþü,
Estirir baþýnda sevda yelleri.
Ýçinde bir arzu, sarmayý diler,
Terini teriyle, karmayý diler.
Yayýnda sabýrsýz bir ok misali,
Fýrlayýp menzile varmayý diler.
Söylesene, böyle bakýþ mý olur,
Gönle usul usul akýþ mý olur?
Lügatler yetersiz, ne yapsýn þiir,
Sonluda sonsuzdan nakýþ mý olur?
De ki serap idi, çölde gördüðüm,
Ýpekten saçlardý, düþte ördüðüm,
Üst üste ilmekle baðlanmýþ gibi,
Ýçimde ukdedir, çözülmez düðüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.