Ey Ýstanbul gözlerde dökülen Yaþlarda yine sen varsýn bilmem Ne eylersin Fatih’in adýyla konmuþsun Her zerreye lakin yaþanmadan Anlatýlmazsýn ki hiçbir þeye
Rahman ve Rahimdi seni söyleten Her gönül çaðlamasý senden geçerdi Vefakâr canlar kýz kulesiyle aþký Seçerdi yedi tepende güneþi görür Gibiyim görünenleri yine sen seçersin
Ey gönül ýzdýraplarýna merhem olan Þehir ey yarataný mahcup etmeyen Dilber gökyüzün hiç olmadýðý kadar Engin sultan Ahmet meydanýn Gereðinden fazla huzur ihsan eyliyor
Þimdi ise küçük çocuklarýn var Boðazý selamlayýp gözlerdeki hayalimsi Sevinç yumaðýnda kayboluyor bilmeden Seni anlatmak mý imkana meyil vermeli Bedesten tozlu yollar nerede kim bilir
Ey uðruna canlarýn hiçe sayýldý Medeniyetler beþiði nakýþ nakýþ Olmuþ gecen yaðmurum keyfi Yudumluyor Ýlk durakta sen varsýn ki
Dökülen ellerinin kokusu hoþçakal Dememi bekler diyemem asla sana Açýlan her kapýda istanbul aþký karþýlar Gözlerimi sonsuza dek kapanmasýn ne Olur son dileðim yine sensin Ey Ýstanbul