Leyla İle Mecnun

Þu asýrda Mecnun’a yar olacak çöl var mý?
Kumsal derler ya yoksa aranýlan o yer mi?
Kum kaynar sanki ateþ cehenneme sefer mi?
Üzerinde dolaþanlar çýrýlçýplak-sanki fakir
Birikmiþ sevabýný düþünmeden yakarlar...
Sere serpe kul böyle yaþanýlmasý kâr mý?
Dalga þahit “Yapmayýn! ” der her an yalvar yakar!
Her göze fitne yeni yeni günahlar sokar!
Biraz daha kararýr yüz, kaybolur þakaklar!
Mecnun geldiðine bin piþman-utangaç halde
O yer Leyla’sýna dar, baygýnlýkla sayýklar!

Dilenci demekteler o derviþin haline,
Gerici derler söze, dokunur bam teline!
Serap deniz, kumsal þer... Çýkýlmaz aþk dalýna,
Görünen sanki serap, ona yaklaþan nar mý?

Hatýralar canlanýr, o okul sýralarý...
Hissettiði yel tadý bozkýrýn enfes yazý!
Tozda toprakta yürür, bostanda yaþar hazzý
Leyla’nýn güzelliði ayak izinde nara...
Her konuþtuðu aný olur gönlünün tacý!
Kýskanýrdý saçýnda yeli okþarken caný,
Koklardý ayaðýndan yükselen toz dumaný,
Haberini sorardý yýldýz kayarken ani,
Gönlünün güneþiydi ateþi hiç söner mi
Kýzardý hep kendine olsa dargýnlýklarý...

Ne arabasý vardý ne atý ne de villasý...
Haktan baþka bilmezdi yoktu þeytan yarasý!
Üniversite mezunu üç beþ kuruþ meta,
Maddesel istekleri dilinde bir dolansa
Ýsyan ederdi hemen mahzun nefsi hevasý!

Maddeyle kýyaslansa o gözünde çobandý,
Leyla’nýn babasý çok zengindi vardý þaný!
Harama batmýþ yürek ister miydi Hak yaný...
Elleri duada yar, gözyaþý hiç diner mi?
Huzur bulurdu yaksa eðer kumlar kanýný!

Leyla ne yapsýn zaman Mecnun’a olsa hýnzýr?
Evde yüksek duvarlar hapishaneye benzer,
Korumalarla çevrili hepsi devasa panzer,
Ýçinde helikopter, cip, havuz ve daha neler...
Leyla yoksa sunulan zenginliðe kanar mý?
Arar mýydý Mecnun’a gidecek bahaneler?

Aramak isteseydi cep telefon yasaktý,
Ýnterneti kapandý bir nefeslik soluðu,
Zalimdi çok babasý olmaz derdi dileði,
Yoksa intihar edip kendisini asar mý?

Bir aðlar iki derken havuzda yüzme baþlar,
Þezlonguna uzanýr özlemi güneþ haþlar,
Müzik öyle havalý unutur matem yaþlar,
Eli kolu uzansa Mecnun gelir basar mý?
Yanýna gelse belki çatýk bakardý kaþlar...
Baþkasýna eþ, baþka giyim, yer baþka aþlar!

Mecnun duyunca bunu yaylaya sýðmaz, dalar!
Kaplanmýþ karlar, birkaç aðaç, soðuk ten yalar,
Yaban çiçek teselli, esen yel ýslýk çalar,
Yakup’un hislerinde yüreðine gam salar
Saç sakal akla kaplý, yoksa toprak mý gel der?
Ýkindi güneþi son kez gözyaþýný siler
Omuz silker mecnunda, sessiz... Buda mý keder?

Çadýra akþam siner, sofralarda kurulur
Yanýk türküler söyler Mecnun kimdir sorulur,
Görse mutlu olacak, acýsý sýrdaþ bulur...
Yasla dolu ezeller yaylalarda kader mi?
Duymuþlar Mecnun gezer, ondan bin telaþ alýr!

Çobanýn kavalý bu acýtýr âþýk ruhu,
Alýþkanlýk otlamak bilir koyunun huyu,
Mecnun gölgesi düþer yanmýþta içer suyu...
Saf sevgi giydirilen bu elbise keder mi?
“Leyla” sesi inletir-aðlatýr da Çoruh’u!

Tutar elinden çoban, týrnaklar keskin býçak!
Acýyla inler Mecnun, Voyvoda gibi tuzak!
Susuz gibi çatlamýþ hüsranla âþýk dudak,
Gönülden der mi sabýr, ne söylense kanar mý?
Bir ölünün kabrinde olur mu yar oturak!

“Leyla” ilahi bir aþk, yaratana haykýrýþ!
Dilinden çýkan tövbe, dillendirir hep özrü,
Özlemi kadýn deðil yakar gönlünde kömür,
Yeseydi hurma, bal, aþ! Besmelesiz banar mý?
Baþka âlemdedir hal, bilinmez sonsuz sýrrý!

Anlamýþtýr bu âlem yalan, þaþýrýr dalan!
Sahiplenmek hüsrandýr hep olmuyor mu ölen,
Saf sevgiye susayan olur Kevser’i bulan,
Ýbrahim’in ateþi bedeninde yanar mý?
Kâlû Belâ’dan sözün erisin, Mecnun kulsan!

Çöllerde Mecnun, Leyla emanetini yýrttý,
Çoluk çocuða karýþtý Leyla dünyayý saðdý,
Aþka hiç inanmadý maddeyi aldý sattý,
Acýya derdim dedi geçti ömrü tüketti...
Piþman olsa ne yazar geçmiþ geri döner mi?
Ýçinde çýðlýk ahý, baþkasýný seyretti!

Mecnun karýþtý çöle görenler hiç oldu mu?
Bir nefeslik hayale dahi anlýk güldü mü?
Her asýrda benzeri çölde nefes aldý mý?
Gerçek aþklar sýradan düþüncesi sanal mý?
Allah’a Mecnun yoksa, yoksa artýk öldü mü?

Saffet Kuramaz

Sosyal Medyada Paylaşın: