Yüzün soluk; Bakýþlarýndan gözlerinden akýyor, Nedir bu umutsuzluk... Bedenin zayýf, Yorgun düþmüþ gibisin... Alnlýndaki çizgi derinleþmiþ... Hiçbir þeyin önemi yok; Diye geçiriyormuþ gibisin içinden... Dünyalarý koysalar önüne, Dönüp bakacak göz yok... Sanki içinde ki sesi duyar gibiyim; Hiçbir þey istemem, Bana eski ahþap geniþ pencereli, Bir köy evi verin, Kalan ömrümü o pencerenin önünde geçirmek istiyorum der gibisin... Belli ki tüketmiþsin umutlarý... Hadi kalk; Sende umudu olanlar var, Silkelen kendine gel, Yenile kendini, Güçlen eskisi gibi... Biraz daha sabýr, Biraz daha umut biriktir... Vakti gelince; Güneþ seni için doðacak, Yýldýzlar dizilecek, Önünde; Ay secde edecek... Ýþte o vakit; Sonsuzluðu kanat açmak için, Yeniden doðacaksýn.
Rüstem Bingöl (45.K)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rüstem Bingöl Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.