ağrıyan yanım...

sessiz geceye yol oluyor düþlerim
dudaðýmýn kenarýnda vurulmuþ gülüþlerim
uzun aksak yollardan geçiyorum
henüz keþfemediðim bir coðrafya sanki yüreðim
farkýnda bile deðilsin...
gözlerim ama, kollarým kýrýk
ve dilim ters dönüyor aðzýmda
içim bulanýk bir suyun akýntýsý
görülmeyen bin histen acý taþýyorum...

aþk tutunacak dal, yaþanacak sen arýyor
bir konuþabilsem dökülecek içimde ne varsa

aðrýyan yaným...
kalbime miras býrakmaya yüz tuttuðun aþký
taþýyamaz omuzlarým...
gün aydýnlýða açarken gözlerini
alýþýlmýþ sesinin yokluðunda gömülüyor sabahlarým
gönül evim viran yurdu
ve yokluðunda aðrýyan yaným sýzlýyor yeniden
kan kusuruyor içim, haberin bile yok...

kirpiklerinden ördüðüm urganý geçir boynuma
saçlarýný saymýyorum bile...

dünya aðýrlýðýný pergelleyerek dönüyor baþýmda
özlemin içimi bir hilti gibi deldiði þu zamanda
sondaj vuruldukça çatlayan toprak kuruluðunda dudaklarým
biraz daha derine inersem gam fýþkýracak
tuzlu bir dalganýn akýntýsýna kapýlmýþ yanaklarým
az kaldý...
bu heyelan ha yýktý, ha yýkacak duvarlarýmý...
Sosyal Medyada Paylaşın: