ÇIK GEL ÖLGÜN BAHARIMA...
Hüzün yaðmurlarý saðnak saðnak yüreðimden iner
Keskin soðuklar hýrpalarken beni
Sýcacýk dokunsan menekþelerin bahar kokusunda
Beklentilerim beyhude olmasýn ahir ömrümde
Gel, hayatýmýn anlamý
’Gökyüzümün mimarý’ dediðim kadýným...
Giden ömürden arda kalan neydi ki haydi söyle
Bir avuç sevgi
Bir demet papatyalar deremedim
Ne gecelerine, ne de sabahlarýna buseler konduramadým
Bu da benim aymazlýðým...
Aradýðým sendin yýllarýmý bahþederken sana
Koþturdum ardýndan
Ne çok mesafeler aþtým kavuþma umudundan
Elimde kaldý bir tutam menekþelerin
Mor’a boyanmýþ gülüþlerin, öpüþlerin düþtü yitik aklýmdan
Önümde engeller dizilmiþ devasa yorgunluðumdan
Daha ne kadar yaþar koþarým yolundan
Uzaklara bakamýyor gönül gözüm körlüðünden
Yorgunum / bitkinim
Ses ver þu mecnuna ötelerin ötesi suskunluðundan
Ah! azýcýk kadife sesini duyabilseydim
Maviye boyanmýþ kaleminle üç beþ satýrlýk mektubun gelseydi
Ýþte o zaman ölmeyi hak ederdim
Deðilse, sevdanýn korlarýnda gözlerim açýk gidecek
Solacak baþýna taç yaptýðým papatyalarým
Ne olur kýþ’ýn son duraðýnda çýka gel ölgün baharýma!..
Zafer Direniþ
…
18 Ocak 2018 Cuma 14:30 KARABULUT
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.