sessiz film

gece kýyýmda aydýnlanmak için sokuldu
ki ben daha karanlýktým
þaþýrdým doðrusu böyle vuslata
parmaklarým ucundan kýrýlýyor
kirpiklerim salkým saçak yerlerde
göz kapaklarým bir daðý omuzlar gibi
yokluðundan geçiyordu

dilim ters kelepçede
ve ellerim ayaklarýmla yer deðiþiyordu

gölgesine küs yürüyordu bedenim
duvar dibi yalnýzlýða çarþaf sererken
ben olmayan bir ruh haliyle
þaþkýnlýk topluyordum kendimden
hem...
þiir sokakta, ben kuytudaydým
soðuk, kýrýlmýþ gönül penceremden
nasýl içeri sýzýyordu bir görsen
dayanamazdýn...
sarardýn yokluðundaki daðýlmýþlýðýmý...

sonra...
beynimin oynadýðý sessiz filmde
gölgemde gördüm gözlerini
aðusunu içine kusar gibi baktýn yüzüme
film devam ediyordu...
konu yokluðun, iþlenen sensizlikti
üstüm kirpas içinde yürüyordum
nereye gittiðimi bilmeden...
bir ara içim kayýnca,
raylara düþtü bedenim
telaþ yok...
baþrol oyuncusu ölmüyordu
sadece...
kalkmaya mecali olmayan aþýktým
yüzüm içine dökülüyordu son sahnede...
yoktun biliyorum...
olsan beni baþtan severdin...
Sosyal Medyada Paylaşın: