Sen de hiç anlatmadýn beni, Hep okudum gözlerinden yazdýklarýný Sen bilmezsin, Renkli kâðýtlara adamýþtým satýrlarýný Hiç göstermedin Gördüm gülümsemelerin ardýndaki karanlýðý, Karanlýðýn bile bir insana nasýl yakýþtýðýný.
Gözlerindeki parýltýyý Söndürmek zorunda olmadýðýný Bir sonbahar günü karþýmda oturup Bir þeyler anlatýrken, düþünüyordum Beni kaç parçaya ayýrdýðýný Güvenemeyeceðim insanlarý düþünüyordum.
Uzun süre konuþtuk, Tam sana ondan bahsedecekken Papaðanýný anlatmaya baþladýn Ben bunu konuþmak istedim Ýlk defa, geçmiþ geçmiþti Baþýný geriye atarak gülümsedin, Küçük bir çocuk gibi Yýllar sonra yine karþýlaþýrýz belki Hatta Ýstanbul da, o en sevdiðin þehirde O zaman daha da olgunlaþacaðýz Ama içindeki çocuðun Hiç büyümemiþ olmasý dileklerimle.
Sami Arlan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
TC Sami Arlan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.