HER ŞEY BİR MERHABA İLE BAŞLAMIŞTI

Her gün ayný iskeleden binerdik þehir vapuruna,
Her gün týklým týklým olurdu,
Yer bulmak oturmak sýraya girmek için hep erken giderdim,
Ýlk orada gördüm,
Sonraki gün,
Bir sonraki gün her defasýnda sözleþmiþ gibi oradaydý,
Omuz baþlarýna düþen saçlarý,
Kýrmýzý kabaný,
Kendinden emin bakýþlarý.
O gün yaðmur vardý kýrmýzý þemsiyesinin altýnda yine sýradaydý,
Oldum olasý þemsiye taþýmadým,
Elimde bir þemsiye hiç kendimi düþünmedim.
Belki yaðmuru seviyordum,
Yaðmuru seyrederken huzur buluyordum belki.
Vapura girince boþ bir yer bulmuþtum,
Bu belki þanstý.
Oturunca etrafa baktým,
Sanki gözüm onu arýyordu.
Vapur iskeleden ayrýlýyordu,
Sonra baktým yaný baþýmda ayak da duruyor,
Bir an göz göze geldik,
Ayaða kalkýp yerimi verdim,
Oturunca teþekkür ederim demiþti.
Ýnerken görmedim,
Ertesi gün yine sýradaydýk yine yaðmur vardý,
Önüme bakýyordum yoktu,
Gelmedi bu gün dedim galiba,
Az sonra bir ses duydum,
Geri döndüðümde göz göze geldik,
Merhaba dedi,
Merhaba dedim.
Ýyice yaklaþýnca ýslanmayýn dedi þemsiyeyi ikimize göre tutmaya baþladý.
Ýþte her þey o merhabayla baþladý,
Yan yana koltuklarda oturduk,
Sohbet ettik,
Ayný fakültede okuyorduk tesadüf dedikleri bu olsa gerek,
Sonralarý beraber çay içmeye sinema ya gittik.
Bahar gibi bir kýzdý,
Ben ona þiirler okurdum,
O bana resimler çizerdi,
Resim dersleri alýyordu.
Kýrlarý doðayý çok severdi,
Baþýný dizlerime koyup gökyüzüne resimler çizerdi,
Papatya topla derdi bana,
Ve ben ona kýr papatyalarý toplardým.
Her gün buluþtuðumuz o iskelede o gün yoktu,
Ertesi günde.
Artýk göremiyordum birden kayýp olmuþtu.
Yýl sonuna kadar hiç göremedim,
Sadece içimde bir merak vardý,
Ne oldu sorusuna beynim cevap bulamýyordu.
Okulu son günü toparlanýp çýkmak üzereydim,
Bir kýz bir mektup uzattý,
Ne bu dedim,
Oku anlarsýn dedi.
Okulun çýkýþýnda bir banka oturup mektubu okumaya baþladým.,
Okudukça aðýrlaþýyor bankýn kýrýlacaðýný sanýyordum.
Son bir kaç satýrý þöyle diyordu,
Umutlarýmý erteledim ben diyordu
Okulu býrakmak zorunda kaldým biliyorum bu mektup eline geçince üzüleceksin.
Sen hep bende, her gördüðün papatyada ben sende olacaðým,
Beni unutma,
Gözlerim doldu,
Mektubu bir daha okumaya ne gücüm,
Nede moralim vardý.
Usulca kalktým yerimden,
Omuzlarýma düþen aðýrlýðý ayaklarýmýn taþýdýðý yere kadar yürüdüm,
Sonrasýný hatýrlamýyorum..
_____Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba
Gönderemediðim mektuplar...
Sosyal Medyada Paylaşın: