Cam bardakta kýrýlýyor demlenen düþünce Gün doðuyor sancýlý ve mor biz ezgiye düþüyor sana koþan atlarým çýkmaza dair ne varsa içimde duruyor usulca
"Yetinmesini bilenler güçlüdür" diyor ARÝSTO Tarihin büyüsünü bozuyor alaycý ve merhametsiz büyücü vurup duruyor inceldiðin yere inceliðin ki sonsuz bir keman sesi kalbimde ayaklarýnda savaþtan kalma bir aslanaðzý Neron’un yangýnlarýna çýkýyor her yol antik çað kokuyor avuçlarýn yetiniyorum...
Zaman çizgilerini ansýzýn býrakýyor boðuluyor adýn yemyeþil bir düzlükte yaðmurun kanatlý hüznü düþerken gizlice kentine heyecandan titriyor yeryüzü Ah tenimde yuva kuran AFRÝKA anlýyorum ki en büyük açlýðýn doymamak olduðunu fýsýldýyorsun bana Nil’in suyuyla yýkanmýþ kelimelerinle kaçýyorsun bildiðin tüm dilleri unutarak kirli ve karanlýk gökyüzüne
SAYGILARIMLA...
Sosyal Medyada Paylaşın:
NAZLIM CAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.