Kavurtulmuþ bir kalp, Uykusundan uyanýr gibi oldu… Uyku aðýr gelmiþ olacak. Bir gözünü zor açýyor, Diðeri ise hiç açýlmamýþ… Sence kabus mu gördü dersin? Seni görmüþ olabileceðine hiç bu kadar sevinmemiþ, Bir zaman dilimi olabilir mi?
Bir sonbahar sabahý kulaklarýnýn çýnladýðý oluyor. Zaman neden þimdi sana anýmsatsýn ki! Kaderde bu kadar uzun kalacaðýný kim tahmin edebilirdi! Onu her gördüðünde, Her baktýðýnda en derin yaran sýzlar dururdu… Senin en derin yaran çoktan kavurulmamýþ mýydý?
Hayatýnda bir günü… O birkaç dakikayý… Öyle çok yaþamak istemiþti ki! Ýki kalbin de dilsiz olmasý… Belki de bu, yaþama birlikte tutunmalarýna yol açabilirdi, Ne dersin?
Olmamalýydý... Olmamasý gerekliydi…
Günlerden bir gün, Bir sonbahar kalbi, yaþayan bir kalp ile karþýlaþtý… Yüzüne bakabilecek bir yüzü vardý oysa… Kýrsa bileðinde ki zincirini söküp atacak gücü… Onun benliðine bakan bir yüreði ve umudu vardý… Baksa sadece bir kez baksa bir kaç damla dökülecekti…
Bakmamayý seçti iki kalp…
Öyle bir gitti ki… O an, Önce hangisi adým atacak diye bakakaldý! Ve öyle bir bitti ki… Birkaç zaman yürümeyi unuttular!
Her son bahar kalbi, Bir umuda uyanmak için nefes aldý… Kavurtulmuþ kalpler ise, Uyanmamak için bir ders…
Birþairmungan.. Ýzmir, 2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Birşairmungan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.