Eylül Şiiri

"Say ki halen yalnýzým, tanýmamýþým seni.
Yine boynumu büküp, öylesi yaþýyorum.
Bitmemiþ yürek sýzým, tatmamýþým buseni.
Dertleri zincir yapýp, Eylül’de üþüyorum.
Yýldýzlarý mum sayýp, kýzýla boyuyorum.
Sessizliðin sesini, yalnýz ben duyuyorum."
Þu feleðin çarkýný tersine döndüren sen.
Ýçimdeki volkaný, aþkýnla söndüren sen.

Bil ki eksik geliyor yetmiyor kelimeler.
Sunduðun mucizeyi, nasýl anlatayým ki?
Sihrini sevdan gibi katmýyor kelimeler.
Kalemi coþturup da nasýl inleteyim ki?
Göklere þiir sersem maviler düþte kalýr.
Seranatý dünyayý sarýp da esir alýr.
Susadým su istedim içmeye kandýran sen.
Ýçimdeki volkaný, aþkýnla söndüren sen.

Hayat neydi sevdiðim düþlerde aradýðým.
Ellerimden düþerken yangýnlarda kül oldum.
Ben yaptýkça yýkýldý virane oldu daðým.
Nice acý yaþadým, özüm þaþtý zül oldum.
Dünde kalan ne varsa, anmak istemiyorum.
Sevdandan baþka þeyle, yanmak istemiyorum.
Mazideki acýyý, onarýp dindiren sen.
Ýçimdeki volkaný, aþkýnla söndüren sen.

Aklýmda ve fikrimde, þimdi yalnýz sen varsýn.
Avuç dolusu duam, can katmalý canýna.
Cennet bahçelerinden, ruhunu müjde sarsýn.
Beni de alýr mýsýn, o müjde de yanýna.
Çaðýldayan denize yoldaþ olsam her gece.
Sevdamý anlatmaya yetmez binlerce hece.
Gözümdeki perdeyi, çekip de indiren sen.
Ýçimdeki volkaný, aþkýnla söndüren sen.

Yaþattýðýn her aný, mücevher sayýyorum.
Tüm dünya sarraf olsa dirhemini veremem.
Þimdi artýk geceler, kuþkusuz uyuyorum.
Masal ülkesi olsa, yokum dersen varamam.
Kýr düþen saçlarýmý, kar beyazý saysak mý?
Notalarýn ritmine, namesine uysak mý?
Tükenmiþ hayallere yeniden sardýran sen.
Ýçimdeki volkaný, aþkýnla söndüren sen.

Mehmet Fikret ÜNALAN

07 Eylül 2018/ Saat 04.45
Güzelçamlý/Kuþadasý
Sosyal Medyada Paylaşın: