Iþýk arýyordum hayatýma sadece bir ýþýk Ama her þey karanlýktý
Ben aradýkça her þey daha çok siyaha dönüþüyordu Tektim bu karanlýðýn içinde ve savunmasýz yapayalnýzdým Elimden tutacak pek kimse yoktu Yardým isteyeceðim de
Ve her gecen gün,karanlýk daha çok boðuyordu yakýyordu Canýmý …
Günler gectikce ýþýðý bulma hayalimi kaybediyor olmuþtum Ve artýk yorulmuþtum.
Anladým ki benim ýþýðým olmayacaktý Ve bu karanlýða alýþmalýydým.
Yorulmuþtum çünkü karanlýk la Yaþamaya devam etmeye ve buna alýþmaya karar vermiþtim ….!!! Çünkü her þey karanlýktý Hayatýmda, Ben ýþýðý aradýkça daha çok Kararýyordu. Ve o karanlýkta benim Umudumu azaltýyordu.
Yanan ufak bir ýþýk baþlamýþsa da onu bu karanlýkta görememekten korkuyordum O yüzden karanlýkta kalmaya Devam etmekten baþka çarem yoktu ….!!!!
Ayþe ERGÜN Sosyal Medyada Paylaşın:
gece gözlüm Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.