Soyum Âdem’den de, atam Türk benim!
Doðdum, aileme fecir göründüm.
Rüzgârý yedikçe sertleþti tenim,
Kendimden küçüðe kebir göründüm.
Artýk öðrenecek yaþa eriþtim,
Okuldaydým kitaplara karýþtým,
Bilgi için dostlarýmla yarýþtým,
Öðrendikçe göze safir göründüm.
Asker oldum, baba elini öptüm,
Benden öncekinden bayraðý kaptým,
Onurumla vatan hizmeti yaptým,
Düþmanlara karþý tedbir göründüm.
Memur oldum masa baþýna geçtim;
Vicdanen dürüstlük yemini içtim;
Her zaman kendimce doðruyu seçtim;
Ýþimde her daim en pir göründüm.
Ýnsandým, insandan baþka bilmezdim;
Ýnançlýydým, dine karþý olmazdým;
Camiye pek gitmez, namaz kýlmazdým;
Hýrlýya hýrsýza kâfir göründüm.
Âþýk oldum, âþýklýða alýþtýk;
Yuva kurduk, mutlulukla buluþtuk;
Az parayla yaþamaya çalýþtýk;
Ýçimde kayboldum, nadir göründüm.
Zordur suyu yukarýya akýtmak,
Çilekeþe mutluluðu dokutmak,
Kolay deðil üç çocuðu okutmak,
O zaman kendime mahir göründüm.
Âmâný da memur kardeþ âmâný;
Eðri tüter sigaranýn dumaný;
Geldi çattý emeklilik zamaný;
Ayrýldým, kendime amir göründüm.
Büyük þehre geldim, ruhen yoruldum;
Neþeliydim, yalnýzlýktan duruldum;
Can sýkýldý, sözcüklere sarýldým;
Damlaydým, yaðdýkça bahir göründüm.
Dilim vazgeçmedi tatlý sözünden;
Yürekten dökülen sözler yüzünden;
Aþýðýn, ozanýn, dostun gözünden;
Coþari mahlaslý þair göründüm.
Ýbrahim COÞAR