parmaklarým tütün kokar bu yalnýz saatlerde uzaklarda yanan titrek ýşýklar bencileyin kederli gözyaşlarým ruhunu yitiriyor yenik düşüyorum birdenbire her şeyin olmak isterken belki de hiç bir şeyindim ey yabancý çocuksu düşlerimi en büyük silahýnla vurdun gittin
umuda yolculuk muydu direnmiş yýllardan arda kalan her gece uykusuzluğuma sebep yastýğýný ikiye bölmek gibi neydi böyle benden alacak kadar seni sýfýrlayan, heyhat! vicdan merhamet babalýğýný ruhundan söküp nefret tohumu eken kimdi yýlan gibi süzülüp terk inine sýğýndýn
bil ki senden önce de oyuncular vardý bu sahnede birkaç kürek toprakla yitenleri de gördük kaçtý yine topuzun ucu unuttum sakin olduğumu bu saatte kalem kýran yargýsýz mahkûmiyet hangi adalet kuralýdýr ki
benim ipliğim bitti dik bakalým söküklerini benden sonraki hayatýnda Sosyal Medyada Paylaşın:
NAZLIM CAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.