ZAMANDA YİTENLER

Bir okul çýkýþýydý,bunaldým biraz
Hava açýk, güneþli,mevsimlerden yaz.
Dedimki bir gideyim,onla sohbet edeyim
Belki bulurum moral,kendime de gelirim.

Kývrýmlý dar yollardan, geçtim sessizce sokaktan
Çýktý önüme cadde, çizildi rotam sonradan
Yandý kýrmýzý ýþýk, yüzümde bir tebessüm
Az kaldý büyükbaba, yanýna geleceðim...

Ellerim direksiyonda,gözüm dönüþ yolunda
soldan dönmek üzere, sinyalim de hazýrda
Neden, durdum aniden;bir anlam veremedim
Kýrýldý zaman sanki, yolda ortada kaldým.

Ýrkildim apansýzýn, bana çalan kornadan
Toparlandým yeniden,þaka deðil durmuþum
Ne hayal bu, ne kabus, gerçeðin ta kendisi
Defnettiðim dedemi, yaþýyor sanmaktayým...

Yýkýldý dünyam o an, gökse çöktü baþýma
Kýrýk, mahsun ve üzgün, yanaþtým bir kenara.
Dinledim hislerimi, belli ki zihnim komada
Oltasýz balýk avýna giden avcý misali
Mantýðýmsa pes etti, ölüm geldi aklýma
Çok sevdiðim adamý görememek kahretti.

Ne severdim dedemi,dede demezdim ama
Büyükbaba sýfatý, pek yakýþýrdý ona.
Keþke bu acý oyunu, aklým oynamasaydý
Yitmeseydi gidenler, hep orada kalsaydý...

Sevmek ne yüce duygu;zaman,mekan tanýmaz
Pes ettirir yýllarý;kýrar devr-i devraný.
Lâkin eller boþ kalýr,kalpte buruk bir acý,
Ellerimiz boþ kalýr,sevenler kavuþamaz.

Rahmet okudum ona,hem de yanýnda yatana
Gittim gözlerim yaþlý,kabrinin de baþýna.
Yan yana yatýyordu, büyük annem ve babam,
Okudum aðlamaklý;üç ihlas ve bir elham.

Kaybetmeden onlarý,dökmeli hislerimizi
Yýllar girmeden araya, öpmeli o elleri.
Fýrsatlarý bulalým, kalalým muhabbetle
Ya da acýr sol yanýmýz, tarifsiz kederlerle.

Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: