Zormuş dostlarım

Babamýzýn acýsýyla büküldü belimiz,
Annemizin acýsýyla lal oldu dilimiz,
Ýki acýyla yýkýldýk, yandý yüreðimiz,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Babam yaslandýðýmýz yüce daðýmýzdý,
Annem ürün aldýðýmýz yeþil baðýmýzdý,
Ýkisi de þekerimiz, tuzumuz, yaðýmýzdý,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Yükümüzü çektiler ömürleri boyunca,
Yüreðimiz dilhun oldu mezara koyunca,
Yüzler gülmez oldu güllerimiz solunca,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Onlar bize yol gösteren nurlarýmýzdý,
Önümüzü aydýnlatan ýþýklarýmýzdý,
Hiç kapanmayan dua kapýlarýmýzdý,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Bizimde bir zaman ana babamýz vardý,
Biz onlara sevdalý onlar bize yardý,
Nurlar söndü bir bir, önümüz karardý,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Ana baba gidince yetim öksüz kaldýk,
Kurudu gitti dallarýmýz köksüz kaldýk,
Ýlkbahar yaz bitti sonbahar güzde kaldýk,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Þimdi her þey hafýzada kalan bir aný,
Kardeþim onlarýn yolunu unutma taný,
Her birimizin eksik kaldý, acýdý sol yaný,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.

Allah’ým her ikisine de rahmetler eyle,
Kabirlerini mekanlarýný pür nur eyle,
Cennetinde buluþmayý müyesser eyle,
Ana babanýn yokluðu zormuþ dostlarým.
Sosyal Medyada Paylaşın: