NESİNİ SEVELİM (549)

NESÝNÝ SEVELÝM (549)

Nesini sevelim biz bu dünyanýn.
Her derdi kederi insana vermiþ.
Hiç de belli deðil hali insanýn.
Geçilmez engeli önüne sermiþ.

Hani deniliyor dünya ahvali.
Ýyi insan azdýr, çoðu havalý.
Bir de bakmýþýn ki, herkes davalý.
Haksýzlýklar sunmuþ insaný germiþ.

Sözün berisi de öteye kayar.
Yanlýþ olsa bile menfaate uyar.
Daha da olmasa kanuna ayar.
Doðru budur diye yanlýþa dermiþ.

Bütün canlýlar da ayýrýmý var.
Ýnsaný insandan kayýrýmý var.
Ýyiden kötüden duyurumu var.
Kötü el üstünde sanýrsýn ermiþ.

Hal vaziyet böyle neylersin hani.
Ýnsanýn çoðu da olmuþ yabani.
Atalete düþer sonrasý cani.
Ölümlere gebe canlar dövermiþ.

Ýþin acýsý bu, olanlar farklý.
Kimisi aç açýk, kimi firaklý.
Hasta olan çok var, azý saðlýklý.
Ömür uzasa da yaþam gövermiþ.

Batýl inanç sarmýþ dört bir tarafý.
Hurafe din olmuþ, eyler tavafi.
Bir takým hocanýn yanlýþta safi.
Çaðdaþlýk yok olmuþ etraf kararmýþ.

Dertlerine çare cahil yaratma.
Sonrasý din ile insan aldatma.
Aydýnlýk istenmez buna karartma.
Bu nasýl dünyadýr canlar morarmýþ.

Sen Zayi Ozan’ým daha ne dersin.
Çaðdaþ bir yaþama gaye güdersin.
Nasihati çare diye edersin.
Edep günden güne aza gidermiþ.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 02/12/2018 Pazar
Yayýn : 05/12//2018 Çarþamba
www.edebiyatdefteri.com/siir/1201917/

Sosyal Medyada Paylaşın: