YOL VER GİDEYİM

YOL VER GÝDEYÝM

Bir babanýn yavrusuna
Yürümeyi öðretmesi gibiydi
Yokluðunun bana dik durmayý öðretmesi
Sözlerin sancýlý düþlerime aðrý kesiciydi
Düþlerimi hiç bilmedin
Git demedin ama
Kal da diyemedin...

Tecritte yatan hasta olmuþtu
Adýna intizar olmuþ duygularým
Bir bir uzaklaþtý tüm dünya etrafimdan
Bulaþýcý hastalýk gibiydi senli hislerim
Gözlerimde ölümcül mor halkalar
Korkunçtu yokluðuna açýlan tüm kapýlar

Binbir gece masallarýnýn
En masumunu anlattým kendime
Bu sevdaya hep güzel sonlar yazdým
Kendimi düþ bozuðu gecelere adadým
Hep sordum aynadaki siluete
Bu sevda neden düþtü kalbime
Düþtü de neden yaþanmadý
Gönül ferahlýðýnca

Yavandý hep karýn tokluðum
Mutluluða seyirci kaldým
Git deseydin belki gidemezdim
Ama hiç olmazsa boðardým kendimi
Sonucu bilinmez paradigmalarla

Halihazýrda küçük valizimle
Anlamsýzdý tüm ayak sürümelerim
Sonu sensizlikti tüm yollarýn
Bir bebeði koklar gibi
Üstünde nazardý bakýþlarým
Aðlayýþlarým, yakarýþlarým
Gidemeyiþimdendi...

Kal dedin kaldým
Tüm kalýþlar hiç kaldý yanýnda
Soðuk, kimsesiz ve ýssýz
Kapý aralýðý sýcaklýða muhtaç kaldým
Yokluðuna seyirci...

Yordu zaman, yordu düþler
Zaman yoðurdu acýmasýzca
Diþli çarklarýnda bizi
Ey sevda artýk azat et beni
Puslu bakýþlarýmý firar et
Beni kendime sürgün et!
Git demezsin biliyorum
Ama artýk
Yol ver ben gideyim...


Sosyal Medyada Paylaşın: