BUGÜN ĞRETMENLER GÜNÜYMÜŞ

Mevsim kýþ, aylardan Þubat,
Karlý bir gündü düþtüm yola.
Tayin olmuþtum,
Hakkari’de bir köy okuluna.
Zorlu geçen yolculuktan sonra,
Baþladým göreve,
Kutsal bilinen öðretmenliðe.

Artýk, öðretmendim…
Heyecan doluydu yüreðim.
Nemli nemliydi gözlerim.
Ders vermeliydim, her þeyden habersiz
Ülkemin en doðal çocuklarýna.
Bir an önce varmak istiyordum köye,
O coþku ile bindim minibüse.
Gidiyorduk, patinaj yapa yapa,
Ara sýra kayarak, çýkarak ulaþtýk köyümüze.
“Örtmen! Burasý okul, aha þurasý da evin.” Dediler.
Bir girdim ki evimize! ...
Gülesim geldi aðlanacak halimize.
“Üzülme! ” dedi muhtar.
“Bende kalýrsýn bu gece, gerisi Allah Kerim.”

Kurþun yaðmuru altýnda geçti ilk gecemiz.
Ev tamiriydi, sabah ilk iþimiz.
Alacaðým maaþa güvenerek,
Onardým kalacak evimi.
Henüz ilk günümde,
Yaþadým yalnýzlýk depremini…

Ýlk dersim, heyecanla sýnýfa girdim.
Günaydýn çocuklar! Dedim.
Oturdum, kýrýk sandalyeme.
Süzdüm öðrencilerimi derinden derinden,
Onlar da beni süzüyordu yerinden.
Tanýþtýk.
Anlaþmaya çalýþtýk, farklýydý lehçemiz.
Az biliniyordu burada Türkçemiz.
Zorluklar içinde geçse de günlerimiz,
Sevdik, kaynaþtýk, anlaþtý gönüllerimiz.
Kalbimde ilk yeri aldý, o miniklerimiz.

Köy köy dolaþtým geçtikçe yýllar,
Periþandý, gittiðim bütün okullar.
Ne devlet uðruyordu ne millet bakýyordu,
Bütün yük öðretmenin sýrtýna biniyordu.
Gerçi fakirdi köylüler…
Zar zor tütüyordu ocaklar,
Üst baþ yýrtýk, hele çocuklar!
Vicdaným sýzlayarak çalýþtým yýllarca,
Bazen tuvalet temizledim bazen de baca.
Zordu köy okullarýnda çalýþmak,
Öðretmenlik dâhil her iþle uðraþmak.
Hele dinleyince nasihatçi müfettiþleri,
Görünce bir adým ileri gitmeyen teftiþleri,
Hükmedip çöken moralimize,
Hâkim olup sinirlerimize,
En iyi þekilde girdik derslerimize.

Amacýmýz insan yetiþtirmekti,
Caným kadar sevdiðim memleketime,
Hizmet etmekti…
Hiç gücüme gitmedi çalýþmak,
Aksine mutlu etti, zorluklar içinde bir þeyler baþarmak.
Yan gelip yatmakla suçlayanlar bizi,
Lütfedip incelesinler köy öðretmenlerimizi.

Þimdi þehirdeyim.
Yine tozlu sýnýflar, yýkýk dökük okullar,
Yine bir harabedeyim.
Öðrencilerimize; ayakkabý, beþ kuruþ para,
Bedava kitap vermekle övünmekteyim.
Ders mi?
Bir kalem bir defterle çok þeyler öðretiyorduk dün,
Sanal yozlaþmadan vakit kalmýyor bugün.

Gün dedim de,
Bu gün öðretmenler günüymüþ!
Çocuklarý bir sevgi bürümüþ…
Farklý bir heyecanla okula gelmiþler.
Ayaklarýnda ayakkabýsý olmayan çocuklar,
Öðretmenlerine hediye getirmiþler.
Keþke! Keþke öðretmenlerimde,
Çocuklar gibi sevinse bu güne,
Öðretmenler Günü’ne…

Öðretmenlerim!
“Eþekten düþeni eþekten düþen anlarmýþ.”
Ben de, bir öðretmen olarak anlýyorum sizleri.
Þartlar zor da olsa vatana hizmet için,
Yetiþtirip, büyüteceðiz küçükleri.
Anlamasa da bizi ülkemizin büyükleri,
Kutluyorum sizleri!
Cebiniz görmese de kalbiniz sevgi dolsun,
Yine de, Öðretmenler Gününüz kutlu olsun!
...........................................Þair: Ýsmail SAÐIR
Sosyal Medyada Paylaşın: