Hani sevda mihenk di hane sevda gök kubbe
Düþünce bir gönüle yakýp kavuruyordu
Sevda yâr’e adakdý aþk sevgiliye hibe
Hani tüm yaralarý þefkatle sarýyordu
Ne hikmetse gülmedi aþka düþen kim varsa
Mecnun’un çektiðini varýp da biri sorsa
Hani Züleyha idi Yusuf diyerek yanan
Ömrünü harap edip bekleyip kutlu günü
Nedamet hýrkasýný giyip kadere kanan
Unutarak günahý geçmiþten kalan dünü
Mýsýr’daki zýndanlar þahitti o çileye
Ýhtirasý uðruna reva olan hileye
Hani azmin zaferi hani Veysel Karani
Dilden dile dolaþan verdiði sözün eri
Gül yüzü hasretiyle dolup taþarken caný
Katlanýp o özleme yola vurarak seri
Tüm hevesle varýp da gül yüzü görmek vardý
Düþleri yýkýlýnca gözünü yaþlar sardý
Hani bütünleþmekti ölümüne tutuþmak
Kor alevler içinde Kerem olmaktý Kerem
Memin ruyalarýný Zinin ruhuyla aþmak
Dokunmadan yarine sonu hastalýk verem
Ümidi tükenince ateþlere yürüdü
O eriyen bedeni omuzlar da çürüdü
Hani pak bir sabinin kundakda ki bakýþý
Yedi veren gül idi kýzýl yapraklý yonca
Çeyiz sandýðýnda mil al yazmanýn nakýþý
Meþke salarýdý ruhu kokusuyla dolunca
Koca daðlarý deldi ulaþtý hak menzile
Þirin diye can verdi destaný geldi dile
Hani Mezopotamya yitirilmiþ ütopya
Semalarýnda uçan kekliðe benziyordu
Fýrat’ýn akýþydý Dicle’ye misli kopya
Duru duru akýnca rüzgarla azýyordu
Hiç olan bir kültürün adýdýr geri kalan
Kitaplar sayfasýnda bir kaç sayfa yer alan
Mehmet Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.