Sevdâ dolu gözlerden iki damla süzüldü, Karanlýklar tutuþtu, içindeki yangýndan. Bir köþede mahzun bir yürek yine üzüldü, Havalandý martýlar, ufuktaki enginden...
Kýzýl-sarý yapraklar, son rüzgârla döküldü, Güneþ, ömrün ufkundan sessiz sessiz söküldü. Ömür geçti, boyunlar çaresizce büküldü, Yorgun ruhlar da þimdi kaçarlarken kendinden....
Dökülmüþ yapraklarý goncalarýn, güllerin, Ne kadar uzak kaldý, o sevdiðim ellerin. Bir yürek yangýnýndan arta kalan küllerin Uçuþmasý ne hazin, yaþanan aþk cenginden...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.