Hiç mi hiç Kimseler bilmezdi Kalbim Hem usul usul Hem gürül gürül Hep aðlar, hep kanardý. Ne düþman dan Nede zalým mavzerden deðil haaa! Dost iþi "Aþk mermileri"nden delik deþik Çýra gibi ya/nar Ya/nar/dý.. Yine de; O arsýz Mavi umudumu Hiç yitirmediðim için ben Çýka geldin sen, Bir þifa/cý Bir baþ tacý gibi, O masal diyarýndan hayatýma, Kanserleþmiþ aþk edebiyatýma ! Ve Diabetik yaralarýmdan Baþladýn ya beni sevmeye, Yýllardýr Hem þýpýl þýpýl Hem de çýðlýk çýðlýk akan Kan/ým sustu ! Ýþte o dem, Tam da o dem, "Þimdi hazýrsýn iþte" dedim Yara(ma)lý kalbime, "Þimdi hazýrsýn; Hiç kan/a/mamýþ gibi iyileþmeye" Ne kaldýysa, giden ömrümüzden geriye "iki bedenin ateþi"yle Aþk/la/þýp Gün/eþleþ/meye !
25:02:2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.