( O Z A N )

Ayýrým yapmadan insaný sevip
Þeytanýn belini kýrmalý ozan
Gülü dikeniyle beraber övüp
Bir gönül dalýnda durmalý ozan.

Bahar gelip çiçek , kýrda açýnca
Bülbülün sesiyle uyku kaçýnca
Karlar eriyip te sular taþýnca
Sazýnýn teline vurmalý ozan.

Erkenden kalkarak yolu alalým
Urganlarý çözüp eþþeð saralým
Saraycýkta durup çadýr kuralým
Yaylada çadýrý görmeli ozan.

Yanarým yurdumu özden severim
Eski talan oldu yitti eserim
Yutkunarak sözü balla keserim
Arý gibi ballar vermeli ozan.

Ozaným köyümü sazla anlatsýn
Yaylada ninniyle beþik sallatsýn
Çobaným koyunu kuzuya katsýn
Sözüyle gönlümü karmalý ozan.

Kaybetmedim hiçbir zaman özümü
Budaktan da esirgemem gözümü
Doðru neyse ben söylerim sözümü
Türküyle yaralarý sarmalý ozan

Sol yaný yaralý ceylan misali
Yavrudan ayrýlmýþ bülbül misali
Aþktan heder olmuþ behlül misali
Sazýyla böðrümü yarmalý ozan.

Yakubi’yim canlar ben heder oldum
Gonca gül açmýþken sararýp soldum
Eskilere dalýp saçýmý yoldum
Bazan eþi dostu sormalý ozan.

Yakup Köse
Sosyal Medyada Paylaşın: