Köyümün bozkýrlarýndan alýnýp getirildim Bir tanýksýn sen Ölümü gördün Dýþarýda rüzgar Ýçerde küfür içimde hüzün geceye yarasalar Yüreðime maviler indi Aþklar daðlara tünedi Binlerce kurþuna hedefti gövdem Çýplaktým ranzam,da hayat gül kokulu saðanaktý Bedel miydi? gülüþlerim .. Gülüþlerim öldü kim bulacaktý katilini Dalgalarýn sesi uzaktan geliyordu artýk. Sesler azalýyordu bir kaç dakika sonra Duyduðum son gürültüydü; Ölümüme tanýktým ölümü gördüm Anlatsana ulan birden bir sesle tekrar uyandým Daralýp mýrýldandým korkuyormuþum hayýr... bozkýrlardan gelen hiç korkmaz korkmamalý! Tekmeler sopalar indi bir yanýma Tamam bu sefer dedim Ukalalýk etme diyor bir ses Üstelik bu kez Israrla soruyor anlat ölümü.. Kim inana bilirdi ben ölüme tanýklýk etmiþim þaþkýndým.. bildiðim tek dil, dað diliydi nasýl anlatayým oysa benden baþkasý da bilmezdi .. Derken bir ses alýn götürün bunu bozkýrlarýna. Bir ülkede talihsiz ölümlere ölmeden tanýk olmak ve ben oldum ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nafiz Karak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.