mevsim bende kýþ
þimdi bütün þarkýlarýn notalarý üþümekte
meçhulün ötesine giden bir gemiyle
nasýl da göçmekte vakit
martýlarýn hiç olmadýðý
hiç göç etmediði yere
yine akþam oluyor…
hükmedemiyor ruhum incecik perdelerine
þimdi hangi þehri kurþunlayým alnýndan
hangi köþe baþý yalnýzlýðýma sýðýnayým
yahut öfkelerimle hangi lodosa karþý durayým
oysa ayný yaðmurun tuzu ile yýkanmýþtý gökyüzü
ayný saðanakla ýslanmýþtý güneþin kirli rengi
uðruna kaç duygu daha ölecek sökülen þafaklarda
her bir nefesle kaç gelincik daha kanayacak
*
sokak sokak peþinden koþarken
uçuk mavi denizler içinde gizliydi anlatacaklarým
karlý daðlarýn hýrçýn yamaçlarý gibi
dudaklar ýslak ve soðuktu
karbeyaz bir kahýr buz tutmuþtu düþünceleri
yaðmur damlalarý silmiþti ayak izlerini
kimseler bulmasýn
kimseler bilmesin diye
firar etmiþ gibi gelmiþti çölüme
geceye sýzan , kalbe iþleyen sýr
kucaklamýþtý beni
üstüne siyah peçe örtülen yalnýzlýðým
þimdi…
bir sen daha gömdüm içimdeki mecalsiz çýðlýklara
artýk sende at kendini gecenin zifiri karanlýðýna
*
bir ayrýlýk sonrasý
yaza bildiðim tüm þiirler hüzün
kimi yakýn kimi uzak
parýldayan tüm yýldýzlar gece
yoksun artýk…
oysa ne çok yarým kalmýþtý yarýna
bir çoklarý çoktan gitti
gölgeler sarýldý hiçliðe sýmsýký
zemheri bir boþluk oluþtu her yalnýzlýk öncesi
farzýmuhal bu kadar gizi nasýl da taþýmýþtý
bir o kadar derinlerde
ey akþam vakti …
þimdi ya azat et beni hapsettiðin yerden
ya da içinden söküp at gitsin
*
redfer