Yüce Efendim, aþktýr benim sana imaným
Nemli bakan gözlerim, sevgin ile gülüyor
Biliyorum az kaldý, sana vuslat zamaným
Ölüyor kulun her dem, sevgin ile ölüyor
Gönlümü cennet ettin, þükraným Sana þimdi
Yüz binlerce çiçek ve gül verdin bir baharda
Bana sorsalar Allah gerçekten kim ve kimdi?
Gülü pinhan edendir, zahiren çirkin harda!
Sevap endiþem yok ki, cennet hevesim olsun
O bir kez gülsün kafi, baþka bir þey istemem
Arþta seda bulacak söz “Allah!” sesim olsun
Nefes borumdan gayri, inleyen ney istemem
Nedense hiç hüzün yok, bende seni anýnca
Ruhumu saran bir his, tebessüme benziyor
Tek bir duygum kaldý, nar-ý aþkla yanýnca
Ýçimdeki sedasý güm, güm, güme benziyor
Sensin yüce Efendim, varlýðýmýn mebdesi
Baþým dik çýkacaðým, huzuruna mahþerde
Sevgindir her varlýðýn, en deðerli zübdesi
Aþkýndan baþka bir þey yok bu fani beþerde
Arama…
S / ÂYE 25 EKÝM 2018 / ESKÝÞEHÝR
Kelimeler:
Mebde: Baþlangcý
Zübde: özü