ÜZÜLME
Kara gözlüm, gurbet kesti önümü,
Gelemezsem, yola bakýp üzülme.
Felektir bu, belki açar yolumu,
Sabret gülüm, canýn sýkýp üzülme.
Kader aramýza vurmuþ mührünü,
Ýçirmiþ bize ayrýlýk zehrini,
Yüreðinde çöreklenmiþ kahrýný,
Kara gözlerinden döküp üzülme.
Kavuþmak olsun bu filmin sonunda,
Belki bu gün, belki doðum gününde,
Mesken tuttuðun pencere önünde,
Sigaraný bir bir yakýp üzülme.
Hak, acýyla sýnar bazen ferdini,
Görün elbet, karlý daðýn ardýný,
Açma kimseye, anlamaz derdini,
El içinde boyun büküp üzülme.
Azrail kalemim kýrdýðý zaman,
Ecel defterimi dürdüðü zaman,
Beyaz kefen beni sardýðý zaman,
Metin ol, karalar takýp üzülme.
Bu can senden önce Hak’ka koþunca,
Kazma, kürek topraðýmý eþince,
Naçar bedenim topraða düþünce,
Mezarým üstüne çöküp üzülme.
Fatih Coþgun 23.10.2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.