Ben kendime ağırım

Ben kendime aðýrým

Bakma yüzümdeki gülüþlere
Ýçimde ölü bir asýk surat var
Güneþi kýskandýrayým istedim
Belki gece basýnca ayda gelir
Kuyruðunda yýldýzlarla peþime
Her yýkýlýþýmda

Yaþam kokuyor üstüm baþým
Dað eteklerinde çayýr çimen
Güvercin gelincik

Yandýkça dilim þeker bal akar
Çektiðim her nefes duman kor
Aldanýp bulut üstünde yattýðým
Sonra kuru bir isin içinde yerde
Nereye baksam karanlýk çamur
Hiç kalkmadýðým

Aþk kokuyor üstüm baþým
Bütün bahçeler baþýma boca
Gül yapraklarý

Biriktirdiðim aþklarý çýkardým
Kýt kanat da olsa harcadým bolca
Eski dostlar da yüreðimi koparýnca
Küle dönmeyen ateþ yok dünyada
Savuruyorum yürüyüp yol boyunca
Kopuyorum kendimden

Ýnsan kokuyor üstüm baþým
Bütün insanlýk baþýma boca
Kendi yok oluþumda

Ahmet Coþkun
Sosyal Medyada Paylaşın: