Baharın yok!...

Gurur duyanlarda vardýr, kuruyup duranlarda,
Hani aþký, sakýz sanýp, hep diline dolayanlarda,
Dedesi, ya da babasý, Baðdat kadýsý, olanlarda,
Defterlere yazamayýp, yarasý, dertleri olanlarda...

Derbeder halde, ruhun içindeki sýrlarýna durgun,
Çevreleyen kasvetli ýþýðýn ortasýnda hafif kurþun,
Akþam üzüntülerinden de esinlenen halin vurgun,
Ona güzel ve asil dediklerin varya içteki kurgun...

Piþman olmadan, gitmesine izin vermemeyi öðren,
Kapýyý açýp, geçmiþin ýþýðýný kapatmamaný öðren,
Her güneþli günde, saklamak daha zordur öðren,
Öðren, gidiþiyle bir daha dönmeyeceðini de öðren...

Þahane gülümseyip etrafa ýþýk saçýyordu vuruldun,
Derler ya, belki hislerin karþýlýksýz deðildir durdun,
“Güle güle derken” eve erken sonbaharýný kurdun,
Þimdi dört duvar, üzerine üzerine gelsin kuruldun...

Gönlünün yanýnda þýmarttýðýn kiþi varya azacak,
Senin þýmarttýðýn, gün gelip yerden yere çakacak,
Deðirmen taþýnýn aðýrlýðý, gönülde daha artacak,
Yet medide, yüreðin ömrüne meydan okuyacak...

O günlerden bu güne, deðiþen hiç bir þeyin yok,
Dikkat gün doðumun kýþýn, gümüþ baharýn yok,
Gözünün arkasýnda, hikayeleri gezer, kendi yok,
Gelmiþ beklemediðin o kýþ günü, baharlarýn yok...


Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)
© Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.
Sosyal Medyada Paylaşın: