Ýçimde eziliyor duygular, düþünceler
Sessizlik senfonisi duvarlarýn çehresi
Nakaratlarý hüzün, kulaðýma heceler
Gözlerimin önünde bir intihar karesi
Tek bir hayalim vardý ta çocukluktan beri
Çok yürüdüm peþinden inat edip zamana
Nedir ki geçip giden þu ömrümün deðeri?
Üç kuruþ etmez der sor sokaktaki insana
Benim çýðlýðým sevgi, ah u figaným güle
Gözlerimin önünde, hayali, ince yaprak
Baþkasýný seyretmek yakýþýr mý bülbüle?
Gülü görünce çýrpar kanatlarý þen þakrak
Kan rengi mýsralara hislerini dökerken
Benim gibi bir þâir, nasýl aciz olur, gül?
Bütün yaralarýmý zaman ipsiz dikerken
Allah aþkýna, sen de halime biraz üzül
Acý çektiðim belli, sussam da her ne kadar
Gözlerimdeki hüznü, görememiþsin Leyla
Ýnan, sen de haklýsýn, sevilecek neyim var
Saf kalbi üç beþ kuruþ eder sandý budala
Koydum da tezgahlara dönüp bakan olmadý
Modasý çoktan geçmiþ, benim gibi insanýn
Karanlýkta kaldým da bir mum yakan olmadý
Metruk kalbim “meskeni” oldu karabasanýn
Gece iki kiþiyiz, bir ben, bir de þu gölge
Lamba yanar yanmaz duvarlarda görünür
Gölgem, yaþadýðýma dair tek gerçek belge
Bazen halý üstünde, çocuk gibi sürünür
Anlatayým halimi, nefesim hâlâ varken
Duygularým çürüyüp küfleniyor içimde
Firak neden sevgili, ebedî sýla varken
Son defa sarýl bana, hemi sýký biçimde
Benden buraya kadar, býraktým ellerimi
Düþüyorum bu gece yokluðun ortasýna
Kanla kýnalayayým, sarý saç tellerimi
Ta varýncaya kadar en, en uç noktasýna
Yanaklarýmda belli belirsiz bir tebessüm
Uyumak istiyorum göðsümde de ellerim
Er geç verilecektir, infazýma bir hüküm
Arkamdan aðlayarak bakacak hayallerim
Ne kadar aptalmýþým, en son itirafým bu
Gözlerimi kapattým, boþluða kayýyorum
“Þiirlerimse sana emanet” son lafým bu
Ben artýk yola çýkmak için gün sayýyorum
S / ÂYE 20 EKÝM 2018 / ESKÝÞEHÝR