Saçlarımı Hüznümle Kefenledim

Saçlarýmý Hüznümle Kefenledim

Gözyaþýyla gusletmeyen zifir gözlerde,
Nuh tufaný koptu gece þahidim.
Daða kaçan oðul peþinde dünya yüküyle
Bindiðim hangi gemi ki su almamýþ
Tanýk olmak kaygýsýndan bin kere
Köprü kurdum, þiir söyledim,
Hayatýmý ölümle deðiþmek üzre.
Az gittim, sözle gittim ne yazýk
Döndüm korkunun kök saldýðý yere!

Yaþamak sanýlan bu yanýlgýda
Diþlerim gövdelere bilendi ah kalbim
Bütün varsýllýðýmla kimsesiz ve mütereddit
Kuyunun dibinde bekleyen köpek ben’im
Ölümü bekledim hep ikindi yaðmurunda
Saçlarýmý hüznümle kefenledim
Taþ ve toprak olmak temennisini
Huzurlu müþahitlerden gizleyip
Köpeðe su vermek için kalbine eðilen
Affa mazhar bir kadýna gösterdim

Neden ölmedim ah neden ölmedim
Zamanýn öncesi ve sonrasý için
Aþk mümin gönüllerindir ateþler içre
Kahraman olmadým ama insandým hep
Adým korku ve yazýklanma defterinde
Sýrrýmý geceye aþkýmý ateþe sarmalamýþým
Gözyaþýna konar mý bilmem güvercinler
Kalbim deþilen bir yara gibi
Nice korku nice acý gezmiþim
-Sen de yalan söylüyorsun – diye
Kalbini yumruklayan Mansur ‘un dostlarý,
Beni bilirler.

Köpeðe su vermek için kalbine eðilen
Affa mazhar kadýn kadar temiz deðilim









Sosyal Medyada Paylaşın: