Merhametini kaybetti memleketim.

Sustum ve sigara yaktým...
Balkondan izledim öylece, kimsesiz çocuklarýn gözlerinde seyrettiði mutluluðu...
Mutluluk hep yedi yaþýnda gibi...
Sonra umudumu kestim insanlardan.
Dostluðumu da...
Aðlamaktan utanýyorum artýk çocuk.
Sustum ve sigara yaktým.
Memleketimde zulüm varken þiir yazamazdým artýk...
Yazýk...

Uzunca içime attým öylece,
Örselendi yüreðim.
Öfkelendi...
Aðlamaklý bir tren geçti sanki o ara þiirimin ortasýndan.
Vagonlarý savurarak, içimi yararcasýna...
Oysa alýþtýk zoraki...
Yüreðimize bakýyoruz artýk sadece...
Ve kapkara bir davet, zulmün ve tutsaklýðýn diyeti, kin.
Öfkeliyiz, susuyoruz...
Unuttuk çünkü, Rabbin emanet ettiði kelimeleri...
Sevgi, vefâ, merhamet...
Baþlar yüksekte deðil.
Yürek dediðimiz çiðermiþ oysa.
Sustuk...
Aðladý çocuk...
Yazýk...

Aðlarsa bir çocuðun yüreði aðlardý...
Ve aðladý, anladý...
Yoksul çocuðuydu o, oyuncaklarý yoktu.
Tek derdi vardý ev, ekmek gibi.
Oysa bir çocuðun en aðýr mesaisi hayal kurmaktý...
Mahzundu...
Hiç 23 nisan sabahýnda þiir okumamýþ, foklor oynamamýþtý.
Anneside yoktu kim bilir belki.
Yýllanmýþ battaniyesi vardý sýðýndýðý, gözyaþlarýný kuruttugu...
Dünyasý küçüktü, aðlýyordu...
Dünya ki ona sýkýntý, kasvet, zehir, günaþýrý, intihar...
Ve sustum, biraz aðladým...
Zulme dik, âsî ve hoyrat duruþunu görünce,
Þiiri yazmaya cesaret edemedim.
Sonra bir sigara daha yaktým balkondan.
Anýlar geçti gözlerimin önünden.
Ben o çocuktum, o çocuk benim çocukluðumdu...
Yazýk ki,
Kaybetti çocukluðunu memleketim...
Merhametini kaybetti memleketim...

-Mazlum ve kimsesiz çocuklara...
Sosyal Medyada Paylaşın: