Metafizik Ürperti
Dünyanýn içine girdim, o benim içimde
Ben susuzluk çekerken, o bitti bir içimde
Seslendi kader, adýmýn geçtiði salâyý
Bunu duyunca nabzým, kopardý vaveylâyý
Kalbimi diþleyen zaman, dilimi geðirdi
Meçhule bir yol bakýnca gözlerim seðirdi
Hoyrat kirpiklerim çimdiklerken gözlerimi
Bir tufan esir aldý kara toprak derimi
Yol verirken damarlarým kapkara bir zifte
Ayaklarým ram oldu âlâsýndan girifte
Bir ses: Ben yastýðýnda sakladýðýn ziynetim
Adým ölüm, hayalini süsleyen nimetim.
O anda varlýðým sarsýldý her bir yerinden
Gaiplerden geliyordu bu ses, tâ derinden
Sýtma kurþunlarý yaðdý sanki genlerime
Çýnarý saðan Merkez, merhem yaptý derdime
Belâ, derse kalp; eðer þüphe olmazsa serde
Ýþte o dem, sebepler olur ârife perde
Ölümlü dünya döne döne vardý guruba
Göklerin Tanrý’sýna selâm verdim: Merhaba!.
Aziz Dolu Atabey
Serik - 1999
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.