MEVSİMİN DERİNLİĞİ

kýrmýzý paltolu bir sonbahardý kadýn
keman resitallerinde susan monogram adam
karanfil saatli susuþlarda çýlgýn bir öfke zaman
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

yaprak kopar dalýndan deðiþir düþüncen
ýslýk çalar mor sularda zaman nedir ruhunu ateþleyen
kül kentlerde kendimi çarmýha gerdim çýplak ruhlar kalabalýktý neden
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

gözlerinin alevlerinde ýrmaklar misali süzülüyorum
eskiyen eþyalar gibi seni kalbimden çýkarýyorum
kent þatolarýnda fesleðen ekmezler bahçelere
kutsal bir tohum gibi yeþeriyorsun yine de içimde
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

ey sevgili sana emanet ediyorum hazaný
çýplak aðaçlarýn dallarýndan sesimi iþittiðin gün baðýþlayalým birbirimizi
hazan uçurumun derinliðinde öyle bir ses ki saðýr edebilir seni
sonbahar kantosu kuþattý yalnýzlýðýmýzý yeni þiirler söylemem gerek gözalýcý kalelerine
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

dedi ki benim tragedyam kanat çýrpar hazan eþiklerinde
kuþ ölür baðýþla kara bir deðirmen gibi döner zaman
küllerini kendiliðinden topla

Ömriye KARATAÞ
08.102018

Sosyal Medyada Paylaşın: