vazgeçmeyeceğim

eski zamanlardý ozamanlar
herkes bir kavga telaþýndaydý
herkes kendini ýspatlamak için çabalardý
benim yoktu öyle uðraþlarým
þiir yazmaya sevdalýydým
ben sevgiyi anlatmalýydým
her kavganýn arasýna dostlukla girdim
kimini sonlandýrdým
kiminde bir araba dayak yedim
ama vazgeçmedim þiir gibi yaþamaktan
herkes belinde silahla gezerken kurtköyün tenhalarýnda
ben kalemimle dolaþtým
sevgiye sevdalýydým çünkü
ekmeðimi böldüðüm insanlarýn yüzündeki gülücüktü yaþama sebebim
ve dostluktu varoluþ nedenim
herkes birþeylerden vazgeçti
ben asla vazgeçmedim
þimdi kimsesiz bir þaiirim
sessiz þaiir derler namýma
kimse dönüp bakmaz kalsamda arkalarýnda
hiç üzülmem ama
bilirimki birgün þiirler çiçek açacak
þairlerin yazdýðý ölen sevdalar tekrar yeþerip yaþamaya baþlayacak
herkes vazgeçti hayal kurmaktan
ben mi
ben hiç vazgeçmedim
þarkýlarýn tonu deðiþti yýllarla birlikte
insanlarýn kalbinin rengi yok artýk
gönüller pas tutmuþ
sevmek terkettiþ kalpleri
mecnun bile vazgeçti sevmekten
leyla bile yoruldu beklemekten
ve niceleri aldattý kendini aldattýðýnýn fakýna bile varmadan sevdiðini
hereks vaz geçti insani bütün hislerden
þairler kaldý sevgiyi anlatan birde þiirleri
birde hayalleri kaldý
herkes vaz geçti
þairler mi onlar hiç vazgeçmedi
tabiki bende



Sosyal Medyada Paylaşın: