sen yokken, hüzünlü bir þiirim ben; okuyanlarý aðlatan... tutmaz ki sevinçler ellerimden... bir kaybolmak yaþarým kendi içimde, kimseleri görmek istemem
sen yokken, anlayamadýðým bir dilden konuþur bütün insanlar... bir bilmecenin içinde tutuklu kalýrým karýþýr gündüzlere geceler... ýþýðýný kaybeder, bütün hayaller...
amaçlar amaçsýzdýr artýk tüm tadlar tatsýz... oradan oraya nedensizce dolaþan garip þekiller gibidir gözümde Dünya boþluða sallanýr ellerim bakar ama göremez ki gözlerim olmuþ ya da olmamýþ ne farkeder
hayatla dansý býrakýr ayaklarým solar, kaybolur renklerim... gülmek için dudaklarým bir bahane bulamaz susar isteklerim... öylesinedir her þey...öylesine sen yokken
gel... gel de çýkar beni bu anlamsýzlýktan görünmeyen bir suda dibe çekiliyorum... dolaþýyorum bana benzeyen bir bedende onlarýn arasýndayým, yüzlerin arasýnda...
anlayamýyorum; gözlerime bakarken neden göremiyorlar, aðýr aðýr öldüðümü, sen yokken.
Bellara Belgin Özkoç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bellara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.