anladým ki umut yok yarýnlardan, insanlarýn on parmaðýn da on kara, nereye süreceklerini þaþýrmýþlar, düþ rengi pembe bile,siyaha çalmak üzere hýrslarýndan, yaðmurlar kim bilir,hangi masumun gözyaþlarý, gökkuþaðý dersen sahte ýþýk yansýmasý, uçurtmalar tutsak aslýnda, uçuyorlar bi heves kendilerini özgür sanarak, velhasýl kelam,güneþin gücü yetmiyor artýk dünyayý aydýnlatmaya, yani boþ durmuyor da,boþa dönüyor dünya, zamaný hiçe harcayarak.....
emine rezzan sipahi
Sosyal Medyada Paylaşın:
rezzan sipahi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.