Ayakta ölmek vardý ya baþ kaldýrarak ihanete.
Bir kuru sevdaya boyun eðmeden, kanmadan yalanlara.
Alný açýk, gözü pek aldýrmadan direnerek yýllara,
Ayakta ölmek vardý ya eðilmeden hayata.
Sýzlanmadan, öfkelenmeden, gururlanarak, övünerek yüreðimizle,
Her gün bir kez daha ölmektense sürünerek,
Adam gibi, dimdik, bir kez ölmek sýðýnmadan kahpeliðe!
Ayakta ölmek vardý ya…
Onuru öfkeye oyuncak etmeden,
Belki nefsimizi körelterek,
Yüreðimiz kan aðlasa da, belki nefsin sözünü dinleyerek,
Ýniltilere kulak asmadan, isyanlarý bastýrarak,
Zalime kan kusturarak yaþamak.
Bir þafak vakti, sessiz sedasýz, umursamadan feryatlarý,
Göç etmiþ olmak ebedi hayata.
Yorularak, yoðrularak yaþam kavgasýnda.
Ayakta ölmek vardý ya, ezilmeden hayata!