Adı konulmamış

ruhun firni özlemektir
ve insan en çok özleme doðar
kirpiklerinden kaleme düþen bu uzun þiir
yapraklarý yýrtan o türkünün içinde
can bulan mýzrabýn tele vurumudur

ey gönül vokali,
cebele düþsem bu kadar üþümezdi bedenim
sevin þimdi,
odamýn cidar sessizliðine gömüldü son beyt
ve aklýmda kalan yalnýzca adýn olmalýydý
bir hayalin içinde kendime yenilmiþliðim yüzüme çarparken
avuçlarýmdan dökülen ömrün tortusuna göm beni

yalpa duygularýn zul halinden geçiþim
ve beni senden ibaret bilmem bundan
bin oluk güvez aksa da içim
boþver aldýrma, sorma nasýl olduðumu
ben yandýðým ateþte küllenmekte ustayým

yavunç ve üstelik yola düþmüþ firak haldeyim
cemaline takýlýp güvertene düþmeseydim eðer
geçmiþe berdel ettiðim geleceðe yenilmezdim böyle
acý, heba ettiklerimden kalma bir miras
bu hal, bu gam senden deðil
kalbimin takýlýp üzerine düþtüðü nice acý var

adý konulmamýþ her duygu korkutur beni
gülüþlerinde doðan güneþi ruhumun karanlýðýnda batýrýp,
yeni bir güne buhranýmla uyanmaný istemem
aklýmda ip atlayan düþüncelere takýlýp düþersin
git…
duygularý düþlerine yakýþýr þekilde kuþan
bendeki kiri Nuh’un tufaný dahi paklamaz

nev acýlarýn mihenk taþýna yaslý solum
ben ki, yurduna kendini sýðdýramamýþ,
gönül coðrafyasýnda dahi mülteci
yabancýsý olduðum dünyanýn hiçlik seferinde
ola ki yolumuz kesiþirse bir gün
ruhumun maktul-ü fail ezasýna düþmeden
bunlarý bil…
Sosyal Medyada Paylaşın: