SEN

Sen; memba ol; aydýnlýk mevkiinde
Bekle, nazenin kaynaðýnda hele;
Gelmeyen,
Gelmesin.

Güneþ ol; gözleri kamaþtýran ,
Gir sinelere, nur’un ile
Huzmelerinden yararlanmayanlar,
Boþver,
Yararlanmasýn.

Çýnar ol asýrlara meydan dokuyan,
Çevrene, o enfes gölgeni salýver,
O gölgene sýðýnmayan,
Sýðýnmasýn.

Sen;

Sabahýn lezzetini taþýyan
Çam kozalaklarý gibi ol,
Çatlayýnca, salýversin ÇAM kokusunu,
Zaðferan niyetine sürsün Hüd Hüd Kuþlarý,
Adanmýþ adaklarýnýn üzerine, edeplice.
Ve tohumlarýn
Þerha þerha uzansýn salkým halinde,
Tatmayan tatmasýn,
Almayan, almasýn.


Sen;

Güle meftun bülbül oluver,
Her dem Gül ile hemhal olmak için.

Âþýk, maþuk ile sarmaþ dolaþ ise
Sende maþukuna þakýyýver,
Varsýn hicranlý naðmelerini
Çaðýrdýðýn, o uzaktan seyre dalan,
Mahur gözlerindeki ýþýltýnýn kaynaðýný
Maþukun deðil de
Baþkalarý sürünsün,
Hayâsýzsa, baþkalarý kullansýn.

Ama yine de Sen; SEN ol..

“SEN” ol ki; ümitsizliðe deðil,
Yarýnýn aydýnlýk dünyasýna taþý ateþi,
Yak bütün gönülleri,
Kalmasýn kâinatta bir mahzun gönül,
Denizlerin kumlarý,
Yaðmurlarýn taneleri,
Mahlûkatýn soluklarý adedince,
O boynu bükük yetim kalpli garipler,
Duysunlar, verdi desinler, SEN’ i görsünler.


Bursa..
Sosyal Medyada Paylaşın: