SORMADILAR

Oturur düþünürüm hayatý bazen,
Yalnýzlýk mý mutlu edendir bizi,
Yalnýz kalmak korkusu mu yoksa?

Niçin sevdiðimi arada bir sorarlar da
Yalnýzlýk galebe çalýyor biraz galiba
Dinliyor insan hayatýn akýþýný içinden
Kavrýyor yerini zeminde güçlü, yeniden
Buluyor istikameti o anda
Yalnýzlýk treni varýyor istasyona.

Þimdi yine bir hengâme, yine curcuna
Kuru kalabalýk ortasýnda boðulurcasýna
Çiçekten çiçeðe konan arýlar gibi hýzlý
Kronometreye basýlmýþtýr zamanda sanki.

Beni yoran iþte bu, neden iþler limitli?
Sorsalardý bana da bu soruyu
Bulurdum cevaplarýn en doðrusunu
Sýkýþtýrmayýn þu hayatý, býrakýn aksýn
Zamaný dolmadan çiçekler nasýl açsýn?

Hayatýn var zaten kendince bir temposu
Ýkincisi aðýr gelir bana doðrusu
Anlatabilseydim keþke size bu sorunu
Hata yok bende, yaptým üzerime düþenileri de
O halde, býrakalým versin kararý hakem
Sonuç ya zaferdir, ya da matem.

Sorsaydýlar bilirlerdi, kalmazdý akýlda þüphe
Sahile vurmazdý belki ümitler, yanaþýrdý bir limana,
Umarsýz ve kalýp yargýlar getirdi beni bu hale.
Belki de en hýzlýsý bendim pratikte, bilemem
Pistlere çýkmayýnca bunu ispat edemem.

Yine de isterim sormalarýný budur temennim
Ben insanlara asla küskün, kýrgýn da deðilim
Sadece sessizim, bu ki cehaletten deðil asla, edepten
Konuþursam kalmazdý malgalda köz bilirim,
Bu cesaretimse, sayýn ki cahilliðimdem.
Oðuzhan KÜLTE

Sosyal Medyada Paylaşın: