Sonbahar!..

Ne de hýzlý tükendi günler,
Yine bir Eylül’ü karþýlar günüm,
Seven için, mevsimlerin - aylarýn anlamý yok elbet,
Ayrýlýk aylarýna; Yeþilin sarýya döndüðü, yapraðýn topraða düþtüðü ana,
Hüznün temsilcisi, þu sonbahara, üzgünüm...


Aðaçlarýn yansýmasý yapraksýz olur,
Denizin pürüzsüz yüzündeki aynada görünmez dallar,
Kýyýlarda, aðaçlarýn sesi, sessiz, sadece suya vurur,
Sahilde aðaçlarýn sesiyle, uykuya dalmaz insanlar...

Güneþ girsin diye perdeyi açsam, soluktur yüzü, odama yetmez,
Sevgili tadýnda; Mayýs’ý bekler tüm gönüller,
Herkesin kendi yaþantýsýnda bir kavramý olsa da,
Ýnsanýz elbet,
Taki o Mayýs gelene kadar, hüzünlü ömürler...

Þimdi bir baþka günde gezinmeye baþlarým,
Kah yaðmur iner, kah dolu tepeler,
Yine bir sonbaharý yaþýyor gönlüm,
Ýçteki özlem, yeniden debeler.
Ovalar, kýrlar kadar,
Parklarda yeþermez, koþmaz bebeler...

Sonbahar seni kime þikayet edeyim desem,
Halime bakýp ta çok gülen olur,
Nice sonbaharlarý tüketen ömürler,
Yaþamda her aný güzelleþtirmek bize düþer elbet,

Üzülmemiz niye ki,
Yine yaz gelir, ardýndan yine, sonbahar olur!...


Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)
© Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.



Sosyal Medyada Paylaşın: