Farkettim ki ; El üstünde tutulurmuþum meðer evvelden, Þimdi hiçbir kýymetim kalmadý, Adým yokluklara koþuyor adým adým; Ve ben gölgeme saklanýp kaçýyorum böyle bütün hayatlarý...
Kor’oldum, Duruldum Uyutuldum Unutuldum, Sonra unutuldum. Hafýzalarýnda sýnýrlarý çizilmemiþ yok bir köyüm böyle Bak iþte yine unutuldum... Bense hep böyle unutmayý unuttum.
Yoruldum... -Ulan!.. diyorum: Yýllardýr bir mavi ülkenin Kuzeydoðusunda - umutsuzca kendimi bekliyorum.
Ya iþte böyle Gönül Haným… Bu yazý burdan köye yol olurdu lâkin Sozleri birbirine ilikleyecek bir gönül baðým kalmadý.