Dumanın Ruhu

Çakýl taþýna takýlýr gibi
Hiçliðin mahzun düþüncelerine daldým
Aklýma oyunlar oynadý zaman
Önce unutturdu takvim yapraklarýnýn arasýndan
Rakamlarla hikayeler anlatarak
Hatrýmýn geçmediði þehirlere götürdü
Sorular sordu bildiðim
Ama yinede bilmiyorum diyebildim
Belkide sahip olduðum en yorgun kelime buydu
Gücüm yoktu baþka türlüsüne
Sonra
Sustum ve duydu insanlar
Korktum ve bildi onlar
O an varlýk nedir bildim
Rüþvetçi bir güneþin önünde
Gülümseyen gölgemi görünce
Hissetmek nedir bildim
Sevgi, bir ürperti ile tüylerime deðince...

Bilge adam, bir gözlük sundu bana
Taktým ki, sigaramdan çýkan duman
Ete kemiðe büründü bir anda
Baktým ki, karþýmda yeþil gözlü bir kadýn
Ve ateþ yüreðime kadar alçaldý
Koca þehirde ýssýz yangýn
Kulaðýma bir þeyler fýsýldadý
Bende yazdým hemen, unutmadan
Son izmarit de kül olunca gitti
Acýyla iz býrakarak dudaklarýmdan...
Sosyal Medyada Paylaşın: