64. KÜLAH HİKAYESİ!..

Bir yerde, bir zamanlar, çobanýn biri varmýþ,
Sevmiþ aða kýzýný, ateþ bacayý sarmýþ.

Gönül bu sevmiþ iþte, ne yapsýn ne eylesin,
Bu derdini kim bilsin, kime nasýl söylesin.

Girmiþ damýn içine, oturmuþ þöyle yere,
Külahýný çýkarmýþ, koymuþ karþý minbere.

Baþlamýþ konuþmaya külah ile kendince,
“Ey külah aþýk oldum”, demiþ “yandým bir nice.”

“Hem de aðamýn kýzý, yanýnda çalýþtýðým,
Kara sevda benimki, ona öyle aþýðým.”

Külah demiþ bu sefer;” ey çoban neler dersin,
Eðer bu iþ doðruysa resmen ayvayý yersin.”

“Aða kýzý bu sana, yar olmaz asla, vazgeç!
Davul dengi dengine, git köyünden bir kýz seç.”

“Aða sana verir mi, o güzelim kýzýný,
Aklýna baþýna al, kýþ eyleme yazýný.”

Çoban demiþ ki yine,” hastayým, vurulmuþum,
Kaçýrýrým vermezse, çok fena kurulmuþum.”

Külah demiþ, “ey çoban, aðaya ayýp olur,
Hem nereye kaçarsýn, aða seni tez bulur.”

“Aðanýn adamlarý yakalar, döver seni,
Fazla uzaklaþmadan kaptýrýrsýn enseni.”

“Hem komutan aðanýn has adamý sayýlýr,
Jandarmalar yakalar, bak canýna kýyýlýr.”

“Hakim mahkum eyleyip, idam eder, astýrýr,
Aha kýrar kalemi, mührü kesin bastýrýr.”

Sen bilirsin yinede, iyice düþün derim,
Ben olsam bu sevdadan, düþünmez vazgeçerim.”

Çoban demiþ ki; “ olsun her þeye razýyým ben,
Ýlla ki kaçýrýcam, asla vazgeçmez seven.”

Kalkmýþ yerden, baþýna geçirmiþ külahýný,
Çekmeye razý olmuþ, her þeyin günahýný.

Gözü dönmüþ çobanýn, kafayý fena kýrmýþ,
Gece olmuþ gizlice kýzý daða kaçýrmýþ.

Gece daðýn baþýnda sabahlamýþlar kýzla,
“Burasý biraz özel, anlatmayayým fazla…”

Sabah olmuþ gün doðmuþ, bizim çoban uyanmýþ,
Yüzünde güller açmýþ, mutluluða boyanmýþ.

Muradýma kavuþtum mutlu oldum tam derken,
Aðanýn adamlarý yakalamýþ gülerken.

Tekme, tokat vurmuþlar, tükürmüþler yüzüne,
Yediði yumruklardan morluk inmiþ gözüne.

Götürüp jandarmaya teslim etmiþler hemen,
Jandarmada dövünce, göz kapanmýþ tamamen.

Atmýþlar nezarete sonra gelmiþ komutan,
“Hala niye gülersin, çoban halinden utan.”

Sonra hakim çaðýrmýþ, bizim þaþkýn çobaný,
Yüzü, gözü morarmýþ kan içinde her yaný.

“Anlat bana ey çoban, bütün olup biteni,
Kýzý nasýl kaçýrdýn, neydi bunun nedeni?”

“Þu haline bak hele, sen bu iþe ne dersin?
Aðzýn burnun kanamýþ, sense hala gülersin.”

“Ekmeðini yediðin aðanýn kýzýydý o,
Ýsteseydin belki de, bu iþe razýydý o.”

“Sense hainlik ettin, kaçýrdýn söyle neden?
Seni býrakmam asla, nedeni söylemeden.”

“Hatta seni tutuklar, idam ederim hem de,
Bak elimde bekliyor, kýrýlmayý kalemde.”

Çoban demiþ; “ ey hakim! karar sizin, öldürün.
Ýsterse hapislerde, bir ömür süründürün.”

“Ben her þeye razýyým, hatta ölüme bile,
Artýk karar sizindir, ben erdim emelime.”

“Çok sevmiþtim hakim bey, kara sevda, anlayýn,
Olacak bu þeyleri, düþünmedim sanmayýn.”

“Konuþtum külahýmla, söze aldým her þeyi,
Ama sevdim bir kere, göze aldým her þeyi.”

Hakim bakmýþ ki çoban, hala gülümsemede,
Göze almýþ her þeyi, idam olup ölse de.

Emretmiþ adamlara; “ alýn bunu götürün,
Tersten aðaca asýp, üzerine bal sürün.”

“Ama önce çýkarýn, ne varsa üzerinde,
Anadan üryan kalsýn, öyle dursun yerinde.”

“Arý kovanlarýnýn, kapaklarýný açýn,
Aman sizi sokmasýn, sizler öteye kaçýn.”

Yapmýþlar denileni, salmýþlar arýlarý,
Duyulmaya baþlamýþ, çobanýn feryatlarý.

“Ah!..” demiþ çoban, “ külah, hesapta bunlar yoktu,
Þimdi caným acýdý, arýlar fena soktu.”

“Her þeyi söyledin de, neden demedin bunu,
Yerde durup öylece seyret artýk sonumu.”

Ýþte dostlar hikayem, böylece sona erdi,
Bir dost; “ önce her þeyi külaha anlat…” derdi.

“Bu çobaný örnek al, düþme onun haline,
Aman zeval gelmesin, seninde ahvaline…”

Kadir Çetin 28.05.08 Nazilli

Sosyal Medyada Paylaşın: