Hep hayat diyoruz ve üzüyoruz kendi kendimizi Sessiz zamanýn içinde kaybediyoruz deðerlerimizi Ýçimizde kopan fýrtýnalara hapsediyoruz nefesimizi Ýstemeden, hatalarýmýzla yitiriyoruz sevgilerimizi Kendimize hiç acýmadan acýlara yelken açýyoruz...
Ben, asil insanlarýn yüreðini, gök kubbelere çizdim Yýldýzlarýn esaslý kanuni can þahitliðini yaþadým Sert iklimlerde, insani deðerleri canlý canlý izledim Þu kýsa ömür de, güzel yaþamýn hayalini kurdum Üþüyen nefesimi, acýlý bedenlere armaðan ettim...
Mehmet Öksüz/ Eflatuni Mýsralar Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Öksüz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.