YORGUNUM ANNE BEN
Belki bir gün dönerim derdim kendi kendime
Çalabilirim sanmýþtým kapýnýzý
Seslenebilirdim belki duvarýn arkasýndan
Yanýlmýþým be hayat nankörler içinde kalmýþým
Biraz geç olsa da anladým düþenin ne dostu
Ne anasý ne babasý nede gardaþý olur hayat
Titreyen eller ile sevilen insanlar vardý belki hayatýmýzda
Yüreðe sýðmaz sevdalar vardý belki dünyamýzda
Yeryüzü birleþirdi gökyüzüyle þafak aðarýrken
Ufka bakan bir çift göz vardý bende
Alaca karanlýða bulanmýþ köþelerde aðlayan
Dermaný kalmayan dizlerimle topraða tutunan beden
Gelip giderken selam veren bir gölgem kaldý anne
Ben artýk yoruldum ve yorgunum inan
Hiç kimseyi yanýmda istemedim bir an
Uzak dursunlar oldular hayatýmda bir yalan
Ben yorgunum anne duvarý ördüm etrafýma
Sizleri bile istemiyorum yanýmda
Ne yüreðimde nede gözlerimde kalmadý sizden bir hatýra
Yaktým maziden ne varsa sizsiz baþlayacaðým yarýnlarýma
Ölürken yanýmda olmayanlar yaþarkende olmasýn
Etrafýmda fazlalýktan insan olmasýn
Ben yorgunum anne býrakýn mezarýmda huzura ereyim
En azýndan mahþerde sizlere sitem etmeyeyim
@ilkerbulut37669
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilkerbulut37669 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.