Hayret

Yolda yürüdüm. Bir bacaðýmý öne attým, sonra diðerini attým.
Diðer insanlarda yürüyorlardý. Herkes bir yere. Herkes bir amaçla.
Duraða vardým, banka oturdum. Arabalar geçiyordu.
Kimi duraklýyordu. Kimi ýþýklarda bekleyip yeþil yanýnca geçiyordu.
Vakit ikindiydi. Otobüs geldi ve bindim.
Otobüs vardý. Bir araç. Dört tekerlekli ve ilerleyen bir þey.
Camlarý var. Cam bakýnca arkasýný gösteren þey.
Belki bunlarý okuyan sözlük mü okuyorum sanabilir.
Hayatý bir ilkokul öðrencisi gibi sözlükle okumak.
Sonra otobüste bulutlara baktým.
Beyaz þeyler. Yukarýdalar. Vay be. Alýþmama vay be. Nede alýþmýþým þu dünyaya.
Sonra aðaçlar var yollarda akasyalar, çamlar.
Çamlarýn yeþil sivri uzantýlarý var. Akasyalar ise bekçi gibi yollarda.
Ne garip.
Buraya dünya diyorlar.
Konuþuyorum. Bazý sesler iþte.
Görüyorum. Adýna renk dedikleri bir þeyi diðerinden ayýran bir özellik.
Farklýlýk.
Dünyanýn anlamý olsa olsa bu olurdu farklýlýk.
Çünkü farklýlýk bilinmek demekti.
Kimilerinin iyi dedikleri þeyler var. Kimilerinin kötü dedikleri.
Yemekler yiyoruz.
Düþünebiliyor musunuz yemek yiyoruz.
Ýçinizden bazýsý, en azýndan benim içimden biri bu ne diyor diyor
Yemek yemenin nesini düþüneceðiz
El cevap; kendisini, yemek yemenin var olmasýný.
Allah Allah
Evet evet
Yemek yiyoruz.
Afiyet olsun, buyurduðunuz için gönül soframýza
Ýyi (her ne demekse) Akþamlar (Güneþ denen þeyin bir süre görünmemesi)

Sosyal Medyada Paylaşın: